του Δημήτρη Χωματά
Το συναίσθημα της ενοχής και της Δυσαρέσκειας είναι καταστάσεις του μυαλού.
Καταστάσεις που καταστρέφουν το αίσθημα της αγάπης και προκαλούν οδύνη.
Φαινομενικά τα συναισθήματα αυτά προκαλούνται απο κάτι που έχει συμβεί αλλα δεν είναι έτσι.
Προκαλούνται απο το πώς εμείς σχετιζόμαστε με οτι συνέβη.
Ευτυχώς, απο την στιγμή που εμείς τα δημιουργούμε, μπορούμε επείσης να τα απελευθερώσουμε.
Ενοχή
Οταν νιώθουμε ενοχή ενισχύουμε την πεποίθηση οτι δεν αξίζουμε.
Χάνουμε την εμπιστοσύνη και τον αυτοσεβασμό μας.
Αισθανομαστε ανίκανοι να προχωρήσουμε και κρατάμε τον εαυτό μας πίσω.
Το κλειδί για την απελευθέρωση της ενοχής είναι να αναγνωρίσουμε οτι όλοι μας περνάμε την ζωή μας προσπαθώντας για το καλύτερο που μπορούμε, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητες και τις γνώσεις μας την δεδομένη στιγμή.
Δυστυχώς η συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων μας και των γνώσεων μας συνήθως δεν είναι σωστές και ως αποτέλεσμα είναι τα λάθη.
Μερικές φορές πολύ μεγάλα λάθη.
Τα λάθη είναι μέρος της ανθρώπινης διαδικασίας. Μέσα απο αυτά μαθαίνουμε.
Κάθε φορά που κάνουμε ένα λάθος μαθαίνουμε κάτι περισσότερο για την ζωή. Μέσα απο τα λάθη βελτιωνόμαστε.
Σε πέντε χρονια απο σήμερα όλοι μας θα είμαστε σοφότεροι σε σχέση με το σήμερα. Ταυτόχρονα όμως η γνώση αυτή σήμερα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί γιατί δεν υπάρχει.
Ομοίως και η γνώση που έχουμε σήμερα δεν προήλθε παρα μόνο απο κάποιο λάθος που έγινε εχθές.
Η εξέλιξη ενός ανθρώπου γίνεται μέσα απο κινήσεις άλλοτε σωστές και άλλοτε λανθασμένες.
Το σήμερα δηλαδή είναι οι επιπτώσεις των αποφάσεων του εχθές.
Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής:
Είμαστε διατεθιμένοι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για αυτό που δεν γνώριζε εχθές?
Είμαστε διατεθιμένοι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για το γεγονός οτι δεν είχε την γνώση που έχει σήμερα?
Θα μπορούσαμε.
Θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν κοιτώντας πίσω δούμε οτι την δεδομένη στιγμή που κάναμε κάποιο λάθος ,απλά κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε εκείνη την στιγμή
Ας συγχωρήσουμε τον εαυτό μας που δεν είχε την απαραίτητη γνώση να ενεργήσει όπως έπρεπε και ας μην νιώθουμε ενοχή για τις συνέπειες ενός λάθους που κάναμε επειδή δεν τότε δεν ξέραμε
Ας επιτρέψουμε στόν εαυτό μας να είναι ανθρώπινος.
Δυσαρέσκια
Οταν νιώθουμε δυσαρέσκια ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας κλείνει. Γίνεται πικρό και ανίκανο να εκφράσει αγάπη.
Η ζωντάνια και η χαρά χάνονται απο την ζωή μας. Βάζουμε ‘’τείχη προστασίας’’ γύρω μας και κάνουμε την ζωή μας πιο δύσκολη
Η απελευθέρωση απο αυτό το συναίσθημα δεν είναι πρός όφελος των άλλων αλλα ωφέλιμο για εμάς.
Οταν κυριαρχεί η δυσαρέσκεια φροντίζουμε να δείξουμε με έμφαση οτι το πρόβλημα είναι ο άλλος .
Κατηγορούμε έντονα τους άλλους για να μη χρειαστεί να δούμε τον εαυτό μας.
Αν όμως δούμε μέσα μας θα δούμε ολο τον πόνο απο αυτό που συνέβη.
Τον πόνο του γεγονότος οτι δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων όταν έπρεπε.
Θα νιώσουμε οτι δεν είμασταν άξιοι να ανταποκριθούμε σε κάτι.
Για να αποφύγουμε ολο αυτό πέφτουμε στην μνησικακία.
Για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε απο το αίσθημα αυτό θα χρειαστεί να είμαστε διατεθιμένοι να υποστούμε το οδυνηρό αίσθημα της γνώσης αυτής.
Αν κοιτάξουμε κατω απο το πέπλο που απλώνει η δυσαρέσκεια, θα δούμε την αιτία που την προκαλεί.
Θα χρειαστεί να είμαστε διατεθιμένοι επίσης να την αντιμετωπίσουμε.
Ακόμα και και αν χρειαστεί να αντιδράσουμε έντονα , είναι απαραίτητο να το κάνουμε. Μόλις αντιμετωπίσουμε την αιτία δεν υπάρχει πλέον λόγος να νιώθουμε την δυσαρέσκεια.
Θα είναι καλό να έχουμε στο νού μας οτι κάθε άτομο έχει διαφορετική αντίληψη της ζωής και πως με βάση αυτή την αντίληψη κάνει οτι καλύτερο μπορεί. Μερικές φορές οι δυνατότητες ενός ατόμου είναι λιγότερες απο κάποιου άλλου στη δεδομένη στιγμή.
Και , αν παρατηρήσουμε προσεκτικά , θα δούμε πως αυτό το άτομο νιώθει μειονεκτικά σε σχέση μέ άλλα.
Ας προσπαθήσουμε ν να συγχωρέσουμε αυτά τα άτομα για αν μπορέσουμε να απελευθερωθούμε απο το συναίσθημα της δυσαρέσκειας.
Να θυμόμαστε πως η συγχώρεση δεν είναι για τους άλλους αλλά για εμάς τους ίδιους.
Η συγχώρεση είναι επιλογή.
Ας αφήσουμε την δυσαρέσκεια και την μνησικακία και ας πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας